Zondagslied en leerdicht naar de motieven van Septuagesima.
tekst: Willem Barnard, De Tale Kanaäns (Amsterdam/Hilversum: Uitgeversmaatschappij Holland/Uitgeverij Paul Brand N.V., 1963), 17-18.
muziek: Henk Vogel, 2017.
afbeelding: Herrad von Landsberg, ‘Mozes voert Israël door de Rode zee’ uit Hortus Delicarium, ca. 1180.
Het is een lange tocht erheen,
een exodus door zand en steen,
maar zo is Abraham gegaan
en Israël naar Kanaän,
het land van melk en honing,
het rijk van onze koning.
Door de woestijn en langs de berg
waar God zich toont en zich verbergt,
het huis van Sion tegemoet
waar hij de deur wijd open doet,
de deuren van zijn woning
in ’t land van melk en honing.
Daar wordt de maaltijd aangericht,
daar vloeit de wijn, daar straalt het licht.
Het is een lange tocht, een tijd
van arbeid en van bitterheid,
maar zoet is de beloning,
de goedheid van zijn woning.
Hij is het zelf die als door vuur
ons binnenhaalt te elfder uur
en door de zee en door de wolk
verwelkomt als het oude volk,
het volk van onze koning,
in ’t land van melk en honing.
Hoe is het Israël gegaan?
God liet hen niet ten onder gaan
in ’t huis van duisternis en dood:
Egypte was de moederschoot
waaruit de oudste zoon ging,
het volk van onze koning.
De zee die hen bedolven had
met al haar golven werd een pad
waardoor zij gingen onverlet,
een paasgemeente voor de wet
op weg naar God de koning
in ’t land van melk en honing.
De wereld kent de tekens niet
waarmee de Heer zijn geest gebiedt,
de wolk waarin wij zijn gedoopt,
het vuur dat voor zijn volk uitloopt
naar ’t land van melk en honing,
het vuur van God de koning.
Hoe ons zijn hand het manna reikt
en water uit de steenrots breekt,
de rots die met ons medegaat:
Christus een vaste toeverlaat,
een priester en een koning
wiens bloed is wijn en honing.
Uit nacht en ontij komen wij,
de Allerhoogste maakt ons vrij,
wij zullen voor zijn ogen staan
in ’t heilig land, in Kanaän,
geboren en getogen,
dank zij God in den hoge!
Henk Vogel 