Schriftuurlijk lofgezang, het thema weer ontleend aan het brevier, de vorm als het lied van Adam. Zaaien en oogsten komen ter sprake in het evangelie van deze zondag. De naam Noach wordt verklaard in Genesis 5:29, vandaar de laatste regel.
tekst: Willem Barnard, De Tale Kanaäns (Amsterdam/Hilversum: Uitgeversmaatschappij Holland/Uitgeverij Paul Brand N.V., 1963), 20.
muziek: Henk Vogel, 2018 (zie het lied van Adam).
afbeelding: anoniem, ‘De ark van Noach’, miniatuur uit Majma al-tawarikh van Hafiz-i Abru, Herat, Iran (Afganistan), ca. 1425.
En na de dagen veertig,
het eerste eindgericht,
verschijnt een nieuwe wereld
uit ontij aan het licht.
Daar scheiden zich ten slotte
water en land uiteen,
de raaf, die zwarte vogel,
de vogel dood, vliegt heen.
Want nu wordt uitgezonden
de witte vogel duif,
die heeft voor ons gevonden
een takje van olijf.
De ark loopt uit in vrede,
de mensen zijn aan wal,
het leven is gezegend,
de dieren grazen al.
En eenmaal op het droge,
het nieuwgeboren land,
heeft onze vader Noach
de wijnstok weer geplant.
En op de grote akker
die deze wereld is
zaait Noach alle volken,
de oogst van alle vlees.
Het is de Here Jezus
die onder ons ontkiemt,
die ons behoud zal wezen
en die de Geest uitzendt!
Hij is de ware Noach,
hij brengt ons in de ark,
hij draagt ons naar het droge,
Henk Vogel 